Γιατί η Κλασσική Ομοιοπασθητική Είναι Μη Γραμμική Επιστήμη
Όπως είναι γνωστό το σύνολο των συστηματικών και επαληθεύσιμων γνώσεων, καθώς και η αυστηρή έρευνα σαφώς καθορισμένων πεδίων του επιστητού όπως είναι η παρατήρηση ,η υπόθεση , το πείραμα , η υπαγωγή ορίζουν αυτό που κατά κοινή ομολογία συμφωνούμε να αποκαλούμε επιστήμη. Όλα αυτά είναι γνωστό ότι στη κλασσική ομοιοπαθητική ισχύουν απόλυτα.
Επομένως κάθε γνωστικό πεδίο που βασίζετε σε αυτές τις αρχές είναι επιστήμη.
Αν τώρα το πεδίο αυτό περιλαμβάνει πολυπλοκότητα και με μη γραμμικό τρόπο προσεγγίζει τα διάφορα φαινόμενα- καταστάσεις , τότε θα πρέπει να ενταχθεί στην ΄΄μη γραμμική επιστήμη και πολυπλοκότητα.΄΄
Τι είναι όμως η ΄΄μη γραμμική επιστήμη και πολυπλοκότητα΄΄;
Η πεποίθηση ότι όλα τα φυσικά φαινόμενα θα μπορούσαν να εξηγηθούν με την ύλη και την κίνηση ,τις θεμελιώδεις δυνάμεις –αρχές και τις συνεχείς αλλαγές άρχισε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 να καταρρέει και την θέση της άρχισε να καταλαμβάνει μια καινούργια πραγματικότητα. Τώρα πλέον η φύση και οι εκφράσεις της , μέσα σε αυτήν περιλαμβάνεται και η ασθένεια ,είναι πολύ πιο σύνθετες και απρόβλεπτες, όσον αφορά την εξέλιξή τους, από ότι φανταζόμασταν προηγουμένως . Έτσι μια νέα επιστήμη άρχισε δειλά –δειλά να εμφανίζεται και να αντικαθιστά τη γραμμική προσέγγιση των φαινομένων ( θεμελιώδης λίθος της μέχρι το 1970 επιστήμης) και αυτή δεν ήταν άλλη εκτός αυτής της ΄΄μη γραμμικής –πολυπλοκότητας.΄΄ Η έννοια της γραμμικής προσέγγισης είναι έννοια συνυφασμένη με την έννοια της συνέχειας ενώ αντίθετα η έννοια της μη γραμμικής προσέγγισης είναι έννοια συνυφασμένη με την έννοια της ασυνέχειας στις ιδιότητες- συμπεριφορές των φαινομένων. Αναλυτικότερα στα μη γραμμικά συστήματα οι καθ΄ έκαστα μεταβλητές συνδέονται όχι προσθετικά όπως συμβαίνει στα γραμμικά αλλά πολλαπλασιαστικά όπως και οι καθ΄ έκαστα λύσεις δεν είναι γραμμικά υπερθέσιμες , αλλά συμπληρωματικές και αμοιβαία αποκλειόμενες.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από τη θεραπευτική . Η μέχρι τώρα προσέγγιση της καθιερωμένης θεραπευτικής είναι η γραμμική .Αν έχουμε π.χ. μεμονωμένα πονοκέφαλο , ισχιαλγία, ορώδη πολφίτιδα , κλπ. αυτό που ενδιαφέρει τον γιατρό είναι η αντιμετώπιση του συμπτώματος ,κάτι που με τα μέσα που διαθέτουμε είναι σχετικά εύκολο. Ο ασθενής θα πάψει να πονά για χρόνο t και όλοι θα είναι ευχαριστημένοι. Ας δούμε και άλλο ένα παράδειγμα. Έχουμε έναν ασθενή που πάσχει από κοινό κρυολόγημα. Παρουσιάζει πυρετό , βήχα, δυσκολία στην αναπνοή, καταρροή κλπ.. Χορηγώντας του αντιπυρετικά, αντιβηχικά, βρογχοδιασταλτικά, κλπ. και αναστέλλοντάς του τα συμπτώματα αυτά , θεωρούμε ότι τον θεραπεύσαμε. Λειτουργήσαμε γραμμικά (σχέση ένα προς ένα ) ,τον οδηγήσαμε σε ασυμπτωματικότητα και αυτό ήταν όλο. Όμως εδώ τίθεται ένα εύλογο ερώτημα . Ποια θα είναι η συμπεριφορά στο χώρο( ανθρώπινο οργανισμό) της έστω για χρόνο t αυτής της φαινομενικής ασυμπτωματικότητας ; Πως το σύστημα οργανισμός θα δεχθεί την τροποποίηση και ποια θα είναι αν είναι η μελλοντική του απάντηση στη τροποποίηση αυτή ; Ποιος θα μπορούσε να απαντήσει στα σίγουρα ; Κανένας. Όλοι θα απέδιδαν την όποια μετεξέλιξη στη τύχη. Το ερώτημα όμως είναι εύλογο γιατί τα τέσσερα και πλέον προηγούμενα συμπτώματα μαζί ορίζουν νοσολογική οντότητα ,αυτή του κοινού κρυολογήματος , που είναι κάτι διαφορετικό από το να υπήρχαν τα συμπτώματα μεμονωμένα. Σ΄ αυτές τις περιπτώσεις υπεισέρχεται η μη γραμμική επιστήμη που ορίζει ρητά ότι : Όταν πάνω από τρεις παράγοντες αλληλεπιδρούν-αλληλεξαρτώνται , το σύστημα , το φαινόμενο, η νοσολογική οντότητα, κλπ. αποκτούν χαοτικό χαρακτήρα.. Όμως οι μαθηματικοί απέδειξαν ότι δεν υπάρχει τύχη και ότι το τυχαίο είναι έννοια ταυτόσημη με το χάος. Αντίθετα το ντετερμινιστικό είναι έννοια ταυτόσημη με το προβλεπόμενο και εκ των προτέρων προσδιορισμένο. Το χάος όμως ορίζεται από απόλυτη αταξία και πλήρη σύγχυση. Έτσι όμως προσδιορίζεται η απόκρυφη εκείνη αρμονία που περιλαμβάνει εντροπία..
Τι είναι όμως πραγματικά η κλασσική ομοιοπαθητική αυτή δηλαδή που εφεύρε ο Ιπποκράτης , θεμελίωσε ο Hahnemann, και ανέδειξε ο Βυθούλκας ;
Η κλασσική ομοιοπαθητική η αλλιώς ολοσυμπτωματική θεραπευτική είναι η με όχι γραμμικό τρόπο προσέγγιση της ασθένειας. Επομένως θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε και μη γραμμική θεραπευτική καθώς η όλη διαδικασία από τη λήψη του ιστορικού μέχρι την τελική θεραπεία βασίζεται στις αρχές της αλληλοσύνδεσης και αλληλεξάρτησης . Είναι μια φυσική μέθοδος θεραπείας που εκμεταλλεύεται μια κυρίαρχη ιδιότητα της φύσης , αυτή της αυτοομοιότητας υπό αλλαγή κλίμακας. ( θα αναφερθούμε σ’ αυτόν σε άλλο σημείωμα.)
Ας προσπαθήσουμε να γίνουμε λίγο πιο κατανοητοί . Από τη μία ,θεμελιώδες προτέρημα της κλασικής ομοιοπαθητικής είναι τα proovings των ομοιοπαθητικών φαρμάκων. Μέσα απ’ αυτά συλλέγονται χιλιάδες αξιόπιστες πληροφορίες που αποτυπώνονται στο συμπτωματολόγιο. Από την άλλη , το ολοκληρωμένο όσο γίνεται ιστορικό του ασθενούς. Ο ομοιοπαθητικός γιατρός καλείται τώρα να συγκρίνει συμπτώματα ασθενούς με πληροφορίες του συμπτωματολογίου και όχι μόνο. Μέσα απ΄ αυτή τη διαδικασία προτείνει στον ασθενή του για να έχει θεραπευτικό και όχι ασυμπτωματικό αποτέλεσμα , φάρμακο που στις φέρουσες ιδιότητες του θα πρέπει να έχει κατ΄ αντίστροφο ομοιομορφισμό αυτά που αποτυπώνονται στο ιστορικό, δηλαδή το όμοιο στη περίπτωση φάρμακο. Ο αντίστροφος ομοιομορφισμός στην κλασσική ομοιοπαθητική μπορεί να διακριθεί στο φορμαλισμό παρασκευής του φαρμάκου. Η μαθηματική προσέγγιση αυτής της διαδικασίας ανέδειξε την κλασματική διάσταση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου που είναι 0, 954242509….η 0,997817597….. κλπ. Οι αριθμοί αυτοί έχουν σχέση με την αραίωση των διαλυμάτων κατά την παρασκευή των φαρμάκων. Η αρρητότητα αυτή όμως υποδεικνύει εντροπία. Η εντροπία είναι θεμελιώδης έννοια των χαοτικών , μη γραμμικών δυναμικών συστημάτων - πολυπλοκότητας και μ΄ αυτήν ασχολείται η αιχμή σχεδόν όλων των θετικών επιστημών, όπως τα θεωρητικά Μαθηματικά, η Θεωρητική Φυσική, η Ουράνια Μηχανική κλπ. Και τι σχέση έχει η ομοιοπαθητική με όλα αυτά ; Έχει, διότι αυτό που κάνει από θεμελίωσής της εδώ και διακόσια χρόνια, από την λήψη δηλαδή του ιστορικού μέχρι την παρασκευή του φαρμάκου, είναι να εφαρμόζει ένα πάγιο φορμαλισμό ,αυτόν που υπαγορεύει η μη γραμμική δυναμική, επιδρώντας τελικά στον ασθενή οργανισμό με τρόπο που είναι σύμφωνος με αυτά που υποδεικνύονται από την πλέον σύγχρονη επιστήμη . Επομένως δεν μπορεί παρά να ενταχθεί στην μη γραμμική επιστήμη- πολυπλοκότητα.
Επομένως κάθε γνωστικό πεδίο που βασίζετε σε αυτές τις αρχές είναι επιστήμη.
Αν τώρα το πεδίο αυτό περιλαμβάνει πολυπλοκότητα και με μη γραμμικό τρόπο προσεγγίζει τα διάφορα φαινόμενα- καταστάσεις , τότε θα πρέπει να ενταχθεί στην ΄΄μη γραμμική επιστήμη και πολυπλοκότητα.΄΄
Τι είναι όμως η ΄΄μη γραμμική επιστήμη και πολυπλοκότητα΄΄;
Η πεποίθηση ότι όλα τα φυσικά φαινόμενα θα μπορούσαν να εξηγηθούν με την ύλη και την κίνηση ,τις θεμελιώδεις δυνάμεις –αρχές και τις συνεχείς αλλαγές άρχισε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 να καταρρέει και την θέση της άρχισε να καταλαμβάνει μια καινούργια πραγματικότητα. Τώρα πλέον η φύση και οι εκφράσεις της , μέσα σε αυτήν περιλαμβάνεται και η ασθένεια ,είναι πολύ πιο σύνθετες και απρόβλεπτες, όσον αφορά την εξέλιξή τους, από ότι φανταζόμασταν προηγουμένως . Έτσι μια νέα επιστήμη άρχισε δειλά –δειλά να εμφανίζεται και να αντικαθιστά τη γραμμική προσέγγιση των φαινομένων ( θεμελιώδης λίθος της μέχρι το 1970 επιστήμης) και αυτή δεν ήταν άλλη εκτός αυτής της ΄΄μη γραμμικής –πολυπλοκότητας.΄΄ Η έννοια της γραμμικής προσέγγισης είναι έννοια συνυφασμένη με την έννοια της συνέχειας ενώ αντίθετα η έννοια της μη γραμμικής προσέγγισης είναι έννοια συνυφασμένη με την έννοια της ασυνέχειας στις ιδιότητες- συμπεριφορές των φαινομένων. Αναλυτικότερα στα μη γραμμικά συστήματα οι καθ΄ έκαστα μεταβλητές συνδέονται όχι προσθετικά όπως συμβαίνει στα γραμμικά αλλά πολλαπλασιαστικά όπως και οι καθ΄ έκαστα λύσεις δεν είναι γραμμικά υπερθέσιμες , αλλά συμπληρωματικές και αμοιβαία αποκλειόμενες.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από τη θεραπευτική . Η μέχρι τώρα προσέγγιση της καθιερωμένης θεραπευτικής είναι η γραμμική .Αν έχουμε π.χ. μεμονωμένα πονοκέφαλο , ισχιαλγία, ορώδη πολφίτιδα , κλπ. αυτό που ενδιαφέρει τον γιατρό είναι η αντιμετώπιση του συμπτώματος ,κάτι που με τα μέσα που διαθέτουμε είναι σχετικά εύκολο. Ο ασθενής θα πάψει να πονά για χρόνο t και όλοι θα είναι ευχαριστημένοι. Ας δούμε και άλλο ένα παράδειγμα. Έχουμε έναν ασθενή που πάσχει από κοινό κρυολόγημα. Παρουσιάζει πυρετό , βήχα, δυσκολία στην αναπνοή, καταρροή κλπ.. Χορηγώντας του αντιπυρετικά, αντιβηχικά, βρογχοδιασταλτικά, κλπ. και αναστέλλοντάς του τα συμπτώματα αυτά , θεωρούμε ότι τον θεραπεύσαμε. Λειτουργήσαμε γραμμικά (σχέση ένα προς ένα ) ,τον οδηγήσαμε σε ασυμπτωματικότητα και αυτό ήταν όλο. Όμως εδώ τίθεται ένα εύλογο ερώτημα . Ποια θα είναι η συμπεριφορά στο χώρο( ανθρώπινο οργανισμό) της έστω για χρόνο t αυτής της φαινομενικής ασυμπτωματικότητας ; Πως το σύστημα οργανισμός θα δεχθεί την τροποποίηση και ποια θα είναι αν είναι η μελλοντική του απάντηση στη τροποποίηση αυτή ; Ποιος θα μπορούσε να απαντήσει στα σίγουρα ; Κανένας. Όλοι θα απέδιδαν την όποια μετεξέλιξη στη τύχη. Το ερώτημα όμως είναι εύλογο γιατί τα τέσσερα και πλέον προηγούμενα συμπτώματα μαζί ορίζουν νοσολογική οντότητα ,αυτή του κοινού κρυολογήματος , που είναι κάτι διαφορετικό από το να υπήρχαν τα συμπτώματα μεμονωμένα. Σ΄ αυτές τις περιπτώσεις υπεισέρχεται η μη γραμμική επιστήμη που ορίζει ρητά ότι : Όταν πάνω από τρεις παράγοντες αλληλεπιδρούν-αλληλεξαρτώνται , το σύστημα , το φαινόμενο, η νοσολογική οντότητα, κλπ. αποκτούν χαοτικό χαρακτήρα.. Όμως οι μαθηματικοί απέδειξαν ότι δεν υπάρχει τύχη και ότι το τυχαίο είναι έννοια ταυτόσημη με το χάος. Αντίθετα το ντετερμινιστικό είναι έννοια ταυτόσημη με το προβλεπόμενο και εκ των προτέρων προσδιορισμένο. Το χάος όμως ορίζεται από απόλυτη αταξία και πλήρη σύγχυση. Έτσι όμως προσδιορίζεται η απόκρυφη εκείνη αρμονία που περιλαμβάνει εντροπία..
Τι είναι όμως πραγματικά η κλασσική ομοιοπαθητική αυτή δηλαδή που εφεύρε ο Ιπποκράτης , θεμελίωσε ο Hahnemann, και ανέδειξε ο Βυθούλκας ;
Η κλασσική ομοιοπαθητική η αλλιώς ολοσυμπτωματική θεραπευτική είναι η με όχι γραμμικό τρόπο προσέγγιση της ασθένειας. Επομένως θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε και μη γραμμική θεραπευτική καθώς η όλη διαδικασία από τη λήψη του ιστορικού μέχρι την τελική θεραπεία βασίζεται στις αρχές της αλληλοσύνδεσης και αλληλεξάρτησης . Είναι μια φυσική μέθοδος θεραπείας που εκμεταλλεύεται μια κυρίαρχη ιδιότητα της φύσης , αυτή της αυτοομοιότητας υπό αλλαγή κλίμακας. ( θα αναφερθούμε σ’ αυτόν σε άλλο σημείωμα.)
Ας προσπαθήσουμε να γίνουμε λίγο πιο κατανοητοί . Από τη μία ,θεμελιώδες προτέρημα της κλασικής ομοιοπαθητικής είναι τα proovings των ομοιοπαθητικών φαρμάκων. Μέσα απ’ αυτά συλλέγονται χιλιάδες αξιόπιστες πληροφορίες που αποτυπώνονται στο συμπτωματολόγιο. Από την άλλη , το ολοκληρωμένο όσο γίνεται ιστορικό του ασθενούς. Ο ομοιοπαθητικός γιατρός καλείται τώρα να συγκρίνει συμπτώματα ασθενούς με πληροφορίες του συμπτωματολογίου και όχι μόνο. Μέσα απ΄ αυτή τη διαδικασία προτείνει στον ασθενή του για να έχει θεραπευτικό και όχι ασυμπτωματικό αποτέλεσμα , φάρμακο που στις φέρουσες ιδιότητες του θα πρέπει να έχει κατ΄ αντίστροφο ομοιομορφισμό αυτά που αποτυπώνονται στο ιστορικό, δηλαδή το όμοιο στη περίπτωση φάρμακο. Ο αντίστροφος ομοιομορφισμός στην κλασσική ομοιοπαθητική μπορεί να διακριθεί στο φορμαλισμό παρασκευής του φαρμάκου. Η μαθηματική προσέγγιση αυτής της διαδικασίας ανέδειξε την κλασματική διάσταση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου που είναι 0, 954242509….η 0,997817597….. κλπ. Οι αριθμοί αυτοί έχουν σχέση με την αραίωση των διαλυμάτων κατά την παρασκευή των φαρμάκων. Η αρρητότητα αυτή όμως υποδεικνύει εντροπία. Η εντροπία είναι θεμελιώδης έννοια των χαοτικών , μη γραμμικών δυναμικών συστημάτων - πολυπλοκότητας και μ΄ αυτήν ασχολείται η αιχμή σχεδόν όλων των θετικών επιστημών, όπως τα θεωρητικά Μαθηματικά, η Θεωρητική Φυσική, η Ουράνια Μηχανική κλπ. Και τι σχέση έχει η ομοιοπαθητική με όλα αυτά ; Έχει, διότι αυτό που κάνει από θεμελίωσής της εδώ και διακόσια χρόνια, από την λήψη δηλαδή του ιστορικού μέχρι την παρασκευή του φαρμάκου, είναι να εφαρμόζει ένα πάγιο φορμαλισμό ,αυτόν που υπαγορεύει η μη γραμμική δυναμική, επιδρώντας τελικά στον ασθενή οργανισμό με τρόπο που είναι σύμφωνος με αυτά που υποδεικνύονται από την πλέον σύγχρονη επιστήμη . Επομένως δεν μπορεί παρά να ενταχθεί στην μη γραμμική επιστήμη- πολυπλοκότητα.
